Chapter one - Promise.

Music.

Minęło kilka dni, podczas których Selena mogła trochę poznać swojego... narzeczonego. Nadal to do niej nie docierało. Nie mogła uwierzyć, że jej matka jest taką egoistką i twierdzi, iż dziewczyna będzie szczęśliwa.
Teraz stała na środku wielkiej sali, a służące Pana wykonywały ostatnie poprawki jej sukni ślubnej. Tak, to ten dzień. Za kilkanaście minut miała być jego. Na zawsze.
Pewnie zastanawiacie się, dlaczego się na to zgodziła? Cóż, kochała swoją matkę. Miała tylko ją, dlatego tak bardzo nie chciała, by ta cierpiała.
-Wszystko dobrze, panienko? - zapytała jedna z kobiet, patrząc na nastolatkę i uśmiechając się lekko. Selena otrząsnęła się, przenosząc na nią swój wzrok. Przełykając ślinę, skinęła głową ledwo zauważalnie, po czym powróciła do swoich myśli.
Jak na razie, słowa matki się spełniały. Cudowny książę, wielki dom, przypominający zamek... życie, jak w bajce. Ale i tak nie była w stanie pojąć, dlaczego ona.
Jedno musiała przyznać. Zayn był przepięknym mężczyzną. Cera z brakiem jakichkolwiek niedoskonałości. Zarysowane kości policzkowe i pokrywający je kilkudniowy zarost. Czarne, zmierzwione włosy no i te cudowne, przenikliwe oczy.
Kiedy oznajmiono jej, że ma wyjść za Zayn'a Malik'a, obawiała się, iż będzie to jakiś stary, obleśny facet. A tu proszę. Chodzący Bóg.
-Panienko. - ktoś potrząsnął jej ramieniem, ściągając z powrotem na ziemię. Zamrugała kilkakrotnie. -Już czas. - kobieta, która zajmowała się jej fryzurą, wskazała na drzwi i stojącego w nich jakiegoś mężczyznę. Selena skinęła znowu i łapiąc do rąk poły pięknej sukni, ruszyła w stronę obcego.
-Seleno, miło cię poznać. - odezwał się ciepłym głosem, uśmiechając się. -Jestem Louis, brat Zayn'a.
-Och. - sapnęła, patrząc w niebieskie oczy chłopaka.
-Będę prowadził cię do ołtarza. - oznajmił. -Gotowa? - spytał, wystawiając ramię w jej stronę. Przytaknęła, podając mu rękę. Uśmiechnął się pokrzepiająco i ruszył z miejsca, kierując się w stronę schodów.
Musiała przyznać sama przed sobą, iż była zdziwiona. Nie przypuszczała, że jej przyszły mąż może mieć rodzeństwo. W końcu, nie znała go prawie wcale.
Stając na szycie schodów, wzięła głęboki wdech i zrobiła pierwszy, niepewny krok, a później kolejny i kolejny. Suknia ciągnęła się za nią, a kilka kosmyków włosów wypadło z warkocza,.
Kiedy widziała się w lustrze, twierdziła, iż wcale nie jest godna, by być pożądaną przez Pana. No bo... przecież była nikim, tak? Zwykłą, nic nieznaczącą dziewuchą.
Nim się spostrzegła, pokonywała ostatni stopień. Louis trzymał ją mocno, jakby wyczuwał jej strach.
Podniosła głowę i zauważyła kilka rzędów bogato wyglądających ludzi. Prawie wszyscy to rodzina Zayn'a.
Na końcu sali dostrzegła wysokiego, dobrze zbudowanego mężczyznę, patrzącego na nią z pożądaniem. Och. Oblała się rumieńcem i odwróciła wzrok, a wtedy zauważyła swoją matkę. Kobieta ubrana była tak, jak pozostali. Selena przeklinała ją w myślach, przygryzając wnętrze policzka.
Louis ruszył do przodu ciągnąc nastolatkę za sobą. Z każdym kolejnym krokiem, stres i strach dziewczyny wzrastały. Czy się bała? Ona była przerażona! Oddychała szybko, starając się nad sobą zapanować.
I w końcu stanęli. Zayn skinął głową do swojego brata, nie odrywając wzroku od przyszłej żony. Cholera. 
-Witaj. - mruknął cicho, po czym pochylił się lekko i najzwyczajniej w świecie ucałował jej policzek. Dziewczynę przeszył dziwny dreszcz, na co ten zmarszczył brwi, ale chwilę później wrócił do normalnego wyrazu twarzy. -Zaczynajmy. - powiedział do mężczyzny stojącego przed nimi, po czym złapał rękę brunetki splatając jej palce ze swoimi.
-Usiądźcie. - pastor odezwał się grubym głosem, zwracając się do gości. -Zebraliśmy się tutaj, by być świadkami zaślubin Seleny Gomez i Zayn'a Malik'a. - mówił głośno i donośnie, po czym spojrzał na parę. -Zayn, czy bierzesz sobie Selenę, jako żonę, by była twoją od tego dnia, na dobre i złe, w dostatku i w biedzie, w zdrowiu i w chorobie? Czy będziesz ją kochał i szanował aż do śmierci? - spytał go, na co brunetka prychnęła w myślach. Kochał.
-Tak. - Zayn odezwał się, nie odrywając wzroku od dziewczyny. Mężczyzna popatrzył na Selenę.
-Seleno, czy bierzesz sobie Zayn'a za męża i ślubujesz mu miłość i wierność, na dobre i złe, w dostatku i w biedzie, w zdrowiu i chorobie? Czy będziesz go kochać i miłować, aż do śmierci? - pytał, wypalając dziurę w jej twarzy. Nie, nie nie! - krzyczała w duchu, po czym zamknęła na chwilę oczy modląc się do Boga, by wybaczył jej to, co za chwilę powie.
-Tak. - szepnęła, a z twarzy Malik'a można było wyczytać ulgę. Dlaczego więc ona czuła się, jak śmieć?
-Proszę. - cichy kobiecy głos dotarł do nastolatki. Zerknęła w tamtym kierunku i dostrzegła niską, piękną brunetkę, ubraną w niebieską sukienkę. Uśmiechała się szczerze, podając Zayn'owi poduszeczkę, na której znajdowały się dwie obrączki. Ten od razu złapał jedną, po czym szybko wsunął na palec swojej... żony. Kiedy podniósł wzrok, na jego twarzy widniał uśmiech.
-Teraz ty. - mruknął, a wtedy Selena poszła w jego ślady. Przygryzła dolną wargę, czując pieczenie pod powiekami. Nie, nie teraz - błagała samą siebie, czując, że jeszcze chwila i się rozpłacze. Nie mogła. Musiała być silna.
-A więc, ogłaszam was mężem i żoną. - pastor odezwał się, uśmiechając się ciepło. -Możecie się pocałować. - w raz z wypowiedzeniem tych słów, serce Seleny stanęło. Zayn złapał jej drobną dłoń, przyciągając bliżej siebie. Oparła się o jego klatkę piersiową, zatracając się w czekoladowych tęczówkach. Och, Boże. Przejechał swoim kciukiem po linii szczęki dziewczyny, po czym złapał jej podbródek między palec wskazujący, a kciuk i pochyli się lekko do przodu. Selena nie miała czasu, by dokładniej zanalizować to, co się dzieje, gdyż sekundę później poczuła, jak pełne, gorące usta chłopaka przywierają do jej z czystym pożądaniem. Chciała go odepchnąć, uderzyć i uciec z płaczem, ale nie mogła. Była jego.
Głośne oklaski wdarły się do uszu dziewczyny. Nie chciała tego. Chciała, by wróciło jej życie z przed kilku dni.
Zayn odsunął się od niej z cichym mlaśnięciem, po czym oblizał swoje spuchnięte wargi. Selena natomiast przekręciła głowę i oparła ją o ramię chłopaka, chcąc ukryć słone łzy. Nie wytrzymała. Tama pękła.
-Wszystko dobrze? - szepnął do jej ucha, a ciepły oddech odbił się od szyi brunetki. Szybko skinęła głową, pociągając nosem. Jednak on wyczuł, że coś jest nie tak. Podniósł jej podbródek i odwrócił ich, zasłaniając dziewczynę swoim ciałem. Otarł mokre policzki, gładząc je kciukiem. -Nie płacz. Dam ci wszystko, czego będziesz chciała. - obiecał, po czym złożył na jej drżących ustach krótki pocałunek.

----------------------------

Witam! :)

Tak oto prezentuje się rozdział pierwszy.

Wybaczcie, bo może nie jest zbyt długi, ale to dopiero początek.

Jeśli znalazłyście jakieś błędy, przepraszam. 

Starałam się, jak tylko mogłam, by rozdział wyszedł idealnie.

Dziękuję za miłe słowa przy prologu.
To, co pisaliście na prawdę wiele dla mnie znaczy.

Zwiastun pojawi się, jak tylko kochana Justine znajdzie dla mnie czas,
więc uzbrójcie się w cierpliwość.

Rozdziału drugiego możecie spodziewać się pod koniec tygodnia, jeśli uda mi się wyrobić.
I od razu mówię, przygotujcie się.
Będzie się działo. :D

Liczę na szczere opinie x

Ilysm! ❤
@awmyhazz